Een gemeen koud tochtje met OLAT.

	Datum:	21 mrt 2021
	Naam:	Koud tochtje met Olat
	Organisator:	wsv OLAT
	Plaats:	St. Oedenrode e.o.
	Aantal km’s:	28
	Duur ±:	7 uur en nog iets.
	Google Earth	GDB-file (Garmin)	GPX-file	Foto’s

Een goede opwarmer.

Rond 6 uur gaat de wekker; ik wil vroeg op pad  zodat ik niet het gehijg van de klok in mijn nek hoef te voelen. Na een bezoekje aan het ‘schemieze’ wc op de parkeerplaats ga ik op pad voor de 35 km. Dat dit nadien te hoog gegrepen bleek te zijn, zal pas later blijken; nu heb ik er zin in. Zoals gebruikelijk bij deze startlocatie duiken we meteen (weer) het bos in. Hier hebben de routebouwers een paadje gevonden vol met omgevallen boompjes en takken. Een flinke opwarmer voor de stramme beenspieren.

Onderweg herken ik veel plekken in het bos waar ik in het verleden ook al eens ben langsgekomen; het heeft iets weg van een “memory lane”. Na een klein stukje asfalt gaat het rechtsaf en komen we in de buurt van de Dommel. Die meandert er hier vrolijk op los. Nog vóór de autoweg staat  midden in het landschap weer een “schemieze” toilet, maar er is geen behoefte om een bezoekje af te leggen. Na dat de A50-autoweg is overgestoken gaat het direct linksaf, het talud omlaag. ‘n Geluk dat het de afgelopen uren niet heeft geregend, anders zou ik vééél sneller beneden zijn geweest als nu.

Waar zou het verliefde stel nu vertoeven??

We volgen de A-50 richting ‘t zuiden, steken de Dommel over en gaan gelijk rechtsaf om de drassige en modderrijke oever van het riviertje te volgen; echt weer iets van OLAT, maar ook aan dit moddertrappen komt een eind! We zijn nu in het centrum van St. Oedenrode aangeland en ik geniet van het vele asfalt en verhardingen.  Ergens midden in het stadje, bij het oversteken van de Dommel, zie ik – boven en in het water – een parcours voor wildwatervaren. Vandaag zijn er nog geen activiteiten te zien. In een mooie rechte lijn gaat het naar de “De Helden van Kien”, een plek voor koffie, rust en …. een BOELS-hokje, want daar  heb ik op dit moment de meest dringende behoefte aan. Volgens het bord is het te druk en zou ik moeten omkeren; mooi niet dus!  Nadat de boodschap is geklaard, stap ik verder; het is mij nog te vroeg voor een lunch.

Bij gebrek aan een echt zonnetje, “Gejat van Google Earth.”

Na zo’n 13 km moet ik gaan beslissen wat het plan voor de rest van de dag zal worden. Ga ik rechtdoor voor de 35 km of volg ik mijn gemoedstoestand en ga linksaf voor de 25 km? Midden in het veld, ver van huizen en bossen waait telkens een gure koude wind en het vermoeden bestaat dat dit zo de hele dag zal aanhouden. Uiteindelijk valt de beslissing in het voordeel van de 25 km. Bij de eerste de beste plek die ik tegenkom ga ik “lunchen”. Een dat duurt niet lang. Een mooie picknicktafel en -banken nodigen me uit om de meegebrachte boterhammen hier te nuttigen. Mocht je denken: “Da’s een mooie zonnige, droge plek om te eten,  … helaas pindakaas. Ik heb nog geen hap gegeten, of de kou is al goed voelbaar door de kleren en echt lang blijf ik dus niet zitten.

“Take Away” or “Leave It”

Maar ik heb geluk. Na zo’n 1,5 km is een “officiële” rustpost, oftewel een ‘koffie-to-go’. Hier kan ik de koffie niet laten staan en kan ik – redelijk in de luwte – een coronavrije zitplaats vinden. Na vertrek wordt z.s.m. de Dommel weer opgezocht, die aan de rand van St. Oedenrode wordt overgestoken. Dan hebben we wel eerst een pad moeten volgen met een hoog moddergehalte, goed voor een B100-kwalificatie. In het centrum van St. Oedenrode passeren we een mooi kasteeltje genaamd Slot Henkenshage. Ik heb nog met de gedacht gespeeld om de ‘TAKE AWAY” daadwerkelijk mee te nemen, maar ik zou niet weten hoe ik dat ding thuis zou moeten krijgen.

Heel langzaam slaat de energiemeter richting het “rood” in en zoek ik een windluw plekje om even te rusten. En zie, ik zit en geniet nauwelijks of ik wordt herkend door Connie en ……. (alweer de naam kwijt). De rust is nu weer verdwenen en dus ga ik uiteindelijk mee op weg naar de finish. Nadat Nijnsel achter ons ligt, moet nog eerst een lusje van zo’n 2 km worden weggewerkt. Mijn “begeleiders”, nog fris en fruitig, geef ik het advies om van mij weg te lopen.  Hun tempo zit er vandaag voor mij niet in.

Na nog een klein fruitmomentje  bij een picknicktafel, ga ik op weg voor de laatste 3 km. Het zijn merendeel bospaden die me allemaal bekend voorkomen. Maar ja, wat wil je, het is de “speeltuin” van de wsv OLAT. Uiteindelijk bereik ik de virtuele finishlijn en ondanks de coronatijd is het bij de Vresselse Hut redelijk druk met – ik denk – dagjesmensen. Voor mij is het “schoenen wisselen, inpakken en wegwezen”.

Wat mij is bijgebleven is de perfecte bewijzering van de route: goed zichtbaar voor en na kruisingen. Het formulier met de routebeschrijving is zondagavond als nieuw  weer uit m’n broekzak gehaald.
Afgezien van de kou – maar dat kan ook aan mij hebben gelegen – een taaie maar toch ook mooie tocht. OLAT, bedankt.