OLAT Pilot Wandeltocht

	Datum:	11 juni 2020
	Naam:	OLAT Pilot Wandeltocht
	Organisator:	wsv OLAT
	Plaats:	St. Oedenrode
	Aantal km’s:	25 (27)
	Duur ±:	± 7 uur
	Google Earth	GDB-file (Garmin)	GPX-file	Foto’s

Na enkele maanden te hebben gestoeid met “eigen werk”, vandaag op pad met de ‘eerste officiële past-corona wandeling’:  een pilot-tocht voor de kWnb, georganiseerd door OLAT. Een tocht om te kijken hoe e.e.a. aangepakt moet worden zodat de wandelaars EN de organisatie ‘s-avonds weer veilig en gezond thuis kunnen komen. Op maandag 6 juni digitaal ingeschreven voor 25 km in het startslot 07:00-07:15 uur.

Voor mij begon de dag al vroeg. Rond half zes ging de wekker en een halfuurtje later op weg naar de Vresselseweg in St. Oedenrode. Op de parkeerplaats druppelen de ongeduldige wandelaars binnen, nog wat onwennig hoe je die 1,5 meter afstand vandaag netjes gaat uitvoeren.  Na een lange tijd elkaar niet gezien te hebben, kost dat wat moeite, maar uiteindelijk gaat dat helemaal goedkomen. Het is voor op de weg nog even wachten totdat het startbureau op de parkeerplaats  dat klaar is. Ze hebben geluk dat het niet regent, want anders ……. Uiteindelijk worden we gescand, krijgen de route uitgereikt en mogen via de zaal binnen – koffie voor de liefhebbers – aan de achterkant weer naar buiten. We zijn gestart.

Bloemenpracht overal.

Heb ikzelf de afgelopen maanden heeeeeel veel asfalt gezien bij mijn wandelingen, Olat gaat hier vandaag verandering in brengen. Na 500 meter gaat het linksaf; weg asfalt. We kronkelen door een bos langs de Dommel om uit tekomen in een nieuwe buitenwijk van Son. Het is 08:00 uur en langzamerhand wordt de wijk wakker. Betonmolens worden opgestart en mochten de bewoners daar niet wakker van worden, doen tegelsnijders hun best om hierin verandering te brengen.

Een Coronaproof rustpunt.

Via de Sonseweg gaat het noordwaarts. Er wordt een kleine routeaanpassing aangebracht, maar in kilometers maakt het niets uit. Via een brug over de A50 komen we uiteindelijk bij de eerste wagenrust aan. Een dixie staat aan de rand van de weg met een tafeltje  met ontsmettingmiddelen. De wagenrust is mooi versierd met rrod-wit-blauwe linten; het kan haast niet misgaan. De wagenpost is rijk gevuld met koeken; de bekende  boterhammen met kaas of vlees waren deze keer geen optie. Je wilt als verzorger/-ster toch niet de hele week de overgebleven gesmeerde boterhaam eten.

Deze spoelt niet weg!

Na een uitgebreid ontbijt ga ik verder. Het deelnemerspeloton is flink verspreid. Soms zie ik niemand vóór of achter me. De route blijft me verwonderen. Nu heb ik toch veel gezien van deze omgeving, maar telkens wordt ik verrast door onbekende smalle bospaadjes en parklaantjes. Zo passeren we kasteel Henkenshage (nooit van gehoord) en stoten de wandelaars weer tegen de Dommel. Via een stevig uitgevoerd bruggetje – daar lopen ze in het jaar 2173 nog steeds over – volgen we de Dommeloever. Aan de diverse loopvlonders is te zien dat het water hier hoog kan staan. Het is wel uitkijken geblazen; de oever is steil en – gezien de waarschuwingsborden – gevaarlijk.

Het mot nu nu niet veel gekker worre!

Bij een betonnen “monument/kunstwerk” laten we de Dommel achter ons. In Rijsingen ga ik bijna (weer) verkeerd, maar wordt door een echtpaar op de goede weg gezet. Via een lange oprijlaan richting een – mijninziens – mooi maar verlaten huis, kom ik tenslotte uit op een bekende plek, het streekpark “De Kienehoef”. Na een rondje om de vijvers vind ik een bankje in de zon; mijn rust nr. 2. Na een heerlijke zonnige pauze stap ik op. Wel moet ik na zo’n kilometer de linkerschoen en sok fatsoeneren. Ik merk dat daar iets niet goed zit. Via het centrum van St. Oedenrode en enkele buitenwijken passeer ik een bijzonder complex; de “BABY-DUMP”. Het mot nu nu niet veel gekker worre!

De beemd “Nepele”

Na Nijnsel gaan we het laatste pareltje van deze tocht binnen: de beemd “Nepele”. Op de bank “de Neepe Hool” geniet ik van mijn laatste rust. Een mooi vergezicht met aan het eind wandelaars. Daar zal ik straks ook lopen, maar nu nog even niet. Helaas gooien donkere wolken een dreigend licht over de beemd. Om te voorkomen dat ik z*knat wordt, ga ik snel op weg. De route loopt deels door een wei met daarin een kudde koeien. Ik neem het zekere voor het onzekere en hou minimaal zo’n 50 meter afstand. Daar kan MP Rutte zeker geen bezwaarmee hebben. Ik ben de beemd nog niet uit of het begint zachtjes te regenen.

De soeppost. (zwemmend)

Aangekomen op de bekende OLAT-Soeppost, is het tijd om een regenjasje aan te trekken. Ook deze post is ‘versierd met kleurrijk lint’. Ik geniet van een kop koffie en een kop soep: gaat goed samen. Hier tref ik de routebouwer aan en feliciteer hem met deze mooie wandeling.  Als de regen nu echt met bakken uit de lucht valt, moet ik echt snel naar huis. De finish is nu niet ver meer. Na een psychologisch rondje om het ven “De Hazenputten” en door de bossen met (weer) loslopende runderen, wordt uiteindelijk de finish bereikt. De regen is inmiddels gestopt en bij aankomst  zit ontvangstcommitee droog en wel onder het afdak, zich van geen regenbui bewust. Ik meld me daar af en een sticker rijker – die ik alleen gebruik om deze pagina op te fleuren – ga ik huiswaarts.