Revanche op de ZtotZ van 2011

	Datum:	9 op 8 september 2016
	Naam:	Van Z.. tot Z.. tocht
	Organisator:	Stichting Van Z.. tot Z.. tocht
	Plaats:	Zeewolde
	Aantal km’s:	110
	Duur ±:	23 uur en 55 minuten
	Google Earth	GDB-file (Garmin)	GPX-file	Foto’s

Geldermalsen Bloesemtocht 2016. Bij het verlaten van het terrein terug naar huis: “Hoi Bernard, dit jaar gaat het gebeuren; de revanche op 2011!” Ik moest nog even goed nadenken maar al snel viel het kwartje. “Oh, leuk dat ik dat nu ook weet!”

Zeewolde tot Zeewolde (ZtotZ) 2011. Deelnemers waren Carola, Syl en ondergetekende. Een goed geplande tocht met een primalopend eigen tijdschema. Alleen klopte op de 93 km ons – nog steeds kloppend tijdschema – niet meer met dat van de organisatie. Discussies, telefoneren, toch door gaan lopen, maar uiteindelijk door de voorzitter van de route geplukt en met de auto naar de finish gebracht. Dit moest ooit gerevancheerd worden.

Die tijd was nu dus aangebroken. Slik! 2016 was nu niet direct een succesvol jaar (N4D) en of een tocht van 110 km er nog wel in kon zitten, niemand die het wist. Dus bleef er maar één optie over: inschrijven en samen gaan lopen en zien waar het bekende schip strandt.

De startlokatie Zeewolde

12 Juli ingeschreven en op 9 september aan de start verschenen. Ruim op tijd ben ik in Zeewolde en tref daar de nodige kennissen en – uiteraard – mijn wandelmaatje Carola. Helaas kon de derde pechvogel niet mee. “We hebben je gemist, Syl. ”  Licht bepakt met een klein rugzakje ben ik er klaar voor.

Klokslag 19.00 uur worden de lopers weggeschoten. Na een kleine détour i.v.m. werkzaamheden komen aan bij het Veluwemeer. Dit wordt kilometers gevolgd en pas na 10 km gaan we het ‘binnenland’ in. De duisternis is inmiddels ingevallen. Na zo’n 7 km – post 3 – komen wat slechte gedachten op. Hier vonden we in 2011 ons Waterloo. Gelukkig is de sfeer prima. Jammer dat ze de al gelopen afstand van 2011 en de nu afgelegde kilometers niet optellen, anders waren we nu al klaar geweest.

We gaan verder naar Biddinghuizen. Jeminéé, wat is de weg daarheen lang en recht. De lampen van tegemoetkomende auto’s verblinden de wandelaars zodanig, dat het fietspad nauwelijks te zien is.  In Biddinghuizen is de rust in een gemeenschapshuis, post 4. Zo te zien is daar niets veranderd t.o.v. 2011; allemaal nog heel herkenbaar.

Op weg naar post 5 is er weinig te zien. Wel hoor je geregeld het gezoef van reusachtige windmolens waar de polder vol mee staat. Naast een duidelijke sterrenhemel, zijn de rode lampjes van de molens indringend aanwezig. Bij het verlaten van post 5 blijkt dat de batterijen van de gps zowat leeg zijn. En raad eens, de nieuwe kan ik pas plaatsen op post 8, 20 km verder. Daar kan ik pas bij mijn bagage. Dus gaat de gps uit. Hoef ik straks alleen maar 20 km erbij te tellen wat de gps – met de nieuwe batterijen – aangeeft.

ZtotZ of Bossche 100?

Post 6 ligt ergens in de ‘middle of nowhere’ en ik kan hem niet meer voor de geest halen. Post 7 in Swiferbant daarentegen staat me nog goed bij. Twee dames, mij bekend van de Bossche 100, proberen de wandelde goegemeente een hart onder de riem te steken. “Nog 11,5 km en jullie zijn halfweg!” Het is nog steeds donker als we vertrekken.

Geregeld zet ik mijn muziek op de oren om het tempo vast te houden maar ook om ‘de man met de hamer’ te slim af te zijn. Gelukkig heeft Carola daar geen probleem mee. Aangekomen op post 8 kan ik eindelijk aan mijn bagage en de batterijen. Ik doe mijn rugzakje terug in de koffer en ga door met een katoenen draagzakje. Mijn rug is door het rugzakje pijnlijk open geschuurd. Met de gps op sterkte en nog 2 verse batterijen op zak en nog wat andere prullaria gaat het verder naar post 9 op 55 km. Eén lange, kaarsrechte weg. Voor het provinciaal bestuur heb ik de volgende aanrader: ploeg al die rechte wegen om, huur een asfaltmachine incl. chauffeur, breng de man in opperste extase middels alcohol en wiet en laat hem het wegenplan opnieuw uitwerken. Resultaat: misschien meer kilometers, maar wel een stuk mooier.

Naar post 10 gaat het via een mooi stukje natuur, Natuurpark Lelystad. Wat een verademing. Helaas is de vreugde van korte duur. Vlak na de rust krijgen we weer zo’n 8 km kaarsrecht asfalt voorgeschoteld, met ergens post 11 in een boerenschuur. Gelukkig wordt dit asfaltlatijn weer gevolgd door een fraai en schaduwrijk bosperceel. Het enige nadeel van deze onverharde bospaadjes is

Post 12 in het bos

dat mijn linkerknie en –heup zich laten voelen. Het tempo valt dan wat terug. Deze mooie natuurbeleving wordt afgesloten met een wagenrust in het bos, post 12 op 72,2 km.

Na de rust staat weer een kaarsrechte asfalt-/betonroute van 10,5 km op ons te wachten met ergens halverwege post 13. De opstelling tijdens deze tocht is wisselend:  dan loopt Carola ruim voorop en ik in de achterhoede, na een rust is er geruisloos gewisseld. Zo lopen we samen ieder zijn eigen tocht. Onderweg worden we geregeld bijgestaan door Carla, Ilonka en haar wandelmaatje. Inmiddels hebben we onze “kennedymars” gehad. Waalwijklopers moeten nog starten.

Post 14 op de rotonde wordt bereikt.  Hier wordt me gevraagd door een jonge knul wat je moet/kunt doen om goed te wandelen? Na enig nadenken: “Je moet het leuk vinden. De rest komt wel.” Ik weet niet of mijn antwoord goed is binnengekomen, gezien de desolate toestand waarin ik zo langzamerhand verzeild ben geraakt.

Post 15. Hier wordt elke wandelaar met gejuich en gefluit ontvangen. Ik hoop maar dat ze weten dat ze op post 15 staan en niet bij de finish. Hier doet een verslaggever verwoede pogingen om een radio-interview voor de lokale omroep te krijgen met Carola. Het zit de man niet mee; hij heeft geen bereik en kan dus de studio niet sturen. Maar, “Ik kom er op terug!” zijn zijn laatste woorden.

Naar post 16 gaat de route – althans volgens de kaart – door een bosrijk gebied. Hopend op veel schaduw gaan we op weg. Maar in die bosrijke omgeving dus weinig schaduw en weinig wind. En ook hier heeft de meetlat en de geo-driehoek gezegevierd. De laatste 660 meters naar de post worden na het bezoek gedubbeld. Ik kom in ieder geval diverse ZtotZ-lopers tegemoet.

Carola in de achtervolging

Via het Horsterwold en een groot klaphek verlaten we het bos. De hier aanwezige post 17 heeft gelukkig water, iets wat we door de warmte goed kunnen gebruiken. Alles bij elkaar heb ik zo langzamerhand 20 tot 30 liter water/melk/cola/soep/boullion/fanta weggedronken.

De volgende gelegenheid om bij te komen is het Erkemederstrand. De weg die ons daar naar toe breng is – wederom – kaarsrecht. Het loopt tegen het eind van de middag en de zon terroriseert ons, terwijl er geen plekje schaduw is te vinden. Gelukkig worden we vrolijk onthaald door Henrike, die ons van alles aanreikt om bij te komen. Inmiddels is het lijf begonnen met sputteren. De maag laat zich voelen door al het eten, drinken en snoepen. Daar bovenop is het nog steeds behoorlijk warm en dat maakt het opstarten voor de laatste 11 km alleen maar moeilijker. Het zal toch niet ………

Na een hete kop bouillon, opbeurende woorden van vrijwilligers en de gedachten aan al die 484 push-ups van collega’s voor veteranen met PTSS, zal het toch niet gebeuren dat ik er nu uitstap? Ook mijn belofte aan Carola zorgt ervoor dat ik me bijeen pak en ik begin aan de laatste 11 km. De opstart is wel aardig en doet de donkere gedachten verdwijnen. We lopen de eerste 2,5 km midden in een grote groep jeugd die op pad zijn naar een openluchtconcert op de Nulderhoek. Zo te zien moet het daar een gezellige avond worden.

Daar aangekomen scheiden de wegen en wij duiken – gelukkig –  de bossen/schaduw in. Post 19 voorziet ons nog maar eens met water. De komende 3,5 km lopen we ieder voor zich. Ik voorop – mijn tempo is niet meer wat het geweest is – en Carola in de achtervolging met af en toe een zitpauze. De basdreunen van het openluchtconcert begeleiden ons nog heel lang door de bossen. Halverwege is weer een waterpost; heerlijk om die vrijwilligers en motorrijders even te spreken.

Op het eind van het bos gaat het de dijk op, de zon tegemoet. ’n Kaarsrecht fietspad met helemaal op het eind de laatste verzorgingspost. Het lijf begint er plezier in te krijgen. Op post 20 wordt me aangeraden door te stappen om binnen de tijd aan te komen.

“En als ik nu toch nog buiten de tijd binnenkom?”
“Dan wordt je helaas niet geregistreerd en opgenomen in de eindlijst!”
“Maar heb ik dan wel of niet die 110 km gelopen?”
“Tja, . . . . .  dat wel natuurlijk.”
“Nou dan, da’s voor mij het belangrijkste: 110 km gewandeld!”

Revanche op 2011 is binnen!

Ik wacht op Carola en gezamenlijk gaan we de laatste 2,5 km in. Onderweg worden we nog opgewacht door een vriendin van Carola. Vlak voor de laatste bocht blijkt dat we – gelukkig – niet de laatsten zijn. We worden door velen langs de kant gefeliciteerd. Het finishdoek komt in zicht. Onder luid applaus passeren we gezamenlijk de finishlijn. Een trots moment; gelukkig heb ik mijn zonnebril op!! Met een bloem, het (toch) zo begeerde ‘zetje’ en de noodzakelijke stempel in het wandelboekje zoeken we een plekje op de terrassen.

ZtotZ 2011 is gewroken! Het heeft lang geduurd en – eerlijk gezegd – ik had het niet meer verwacht. Zeker gezien de te vroege opgave in Nijmegen. Samen met Carola is het dan toch gelukt.

Dit, en dan 20 maal!

De goede lezer heeft in dit epistel wat gemist. Geen woord over de verzorging. Dit heb ik met opzet bewaard tot het eind. Anders was dit verslag 6 á 7 pagina’s lang geworden. Deze ZtotZ-tocht blonk weer uit in de vele variaties vloeibaar en vast voedsel. Zie de foto’s ! Behalve mijn vraag voor een Bossche Bol,  kon je het zo gek niet bedenken of ze hadden het wel. Gewoon grandioos; een lopend buffet. Zeker NIET aan te raden voor mensen die willen afvallen. Ook de inzet van de motorrijders, verkeersregelaars en al die vrijwilligers, in één woord KLASSE.

Mijn laatste dank gaat richting Twente. Vaak heb ik haar rug gezien en dat was voor mij vaak een goede stimulans om bij te trekken. Carola, bedankt.