“De Grote Vergissing”

	Datum:	6 maart 2016
	Naam:	5e Winterserietocht Hart van Brabant
	Organisator:	wsv Hart van Brabant
	Plaats:	Tilburg
	Aantal km’s:	33, werd 36
	Duur ±:	ongeveer 8 uur
	Google Earth	GDB-file (Garmin)	GPX-file	Foto’s

Rond half negen ben ik al bij de start in Tilburg. Genoeg tijd voor een kop koffie. Ik had vandaag ook in Waalwijk kunnen lopen, maar gezien de wetenschap dat men daar heel veel door de Drunense Duinen loopt en ik een 30 jaar lange ervaring in die duinen heb, wil ik wel eens wat anders.

Exact om 09.00 uur wordt de route uitgedeeld en kunnen we vertrekken. Bij een snelle blik op de beschrijving van de route springen twee woorden eruit: Drunense Duinen. Het zal toch niet ……..
Samen met Bertus, aka ‘De man met de paraplu’ begin ik aan de tocht. Tot de eerste wagenrust is het een en al bebouwing: Tilburg Noord. De ene keer lopen we langs een prachtig modern sportcomplex, de andere keer door een troosteloos afbraakrijk winkelcentrum.

De ‘Smulkar’.

Aan de rand van de bebouwing staat de eerste wagenrust ons op te wachten: een soort rijdende smulkar met prima koffie, krentenbrood, koekjes, snoep enz. Een prima verzorging dus!
Vanaf hier gaat het in een redelijk rechte lijn naar ……… de Drunense Duinen. Af en toe laat ik Bertus los om links en rechts wat foto’s te maken. Bij Loon op Zand duiken we de bossen in om nabij restaurant Bos & Duin het zand op te zoeken: mijn gruwel!

Bertus gaat met zijn wandelmaat in stevige tred voort; ik doe het wat rustiger aan. Zo volgen we de bosrand, maar wel door het zand. Na enig moment verlaten we het zand en het bos en komen op de Oude Bosschebaan waar de tweede wagenrust ons verwelkomt. De vreugde over dit kleine stukje asfalt is van korte duur.

Na een kop koffie en wat lekkers, gaat de weg verder en na 5 meter duiken we weer het bos in om snel daarna de overbekende/beruchte zandvlakte op te gaan: een doorsteek dwars door de duinen. Op zichzelf niet zo erg, ware het niet dat die vlakte helemaal niet vlak is!

“Verkeersplein Zandduin”

We worden dus heuvel op, heuvel af geleid (of gelijdt). De route loopt zo’n 30 meter BUITEN de bosrand; dus enkel zand, zand, zand. De vergezichten en doorkijkjes zijn prachtig, maar de interesse verdwijnt langzaam. Uiteindelijk mogen bij de Roestelberg het bospad opzoeken.
Via diverse modderige paden komen we uiteindelijk uit bij de eerste en tevens laatste caférust: restaurant Duinlust op 19,5 km. Ondanks dat het mooi droog weer is, ben ik drijfnat van het luie zweet. Een stevige tomatensoep en wat fris moet de vochthuishouding en het zoutgehalte weer wat op pijl brengen.

Na de rust geen zand meer, maar heel veel modderige bospaden, die de wandelaar uiteindelijk weer terugbrengt in de bewoonde wereld: Loon op Zand. Hier vinden we de laatste wagenrust, verscholen op de oprit van een huis. Het is inmiddels half drie en er liggen nog 10 km te gaan. Om 17.00 uur sluit het finishbureau en als de paden even slecht zijn als hiervoor, dan heb ik die tijd hard nodig.

Vlak boven Tilburg passeren we de radio-/TV-mast en een groot, nat gebied. In dit ‘wetland’ is een geboortebos aangeplant: vele kinderen die zijn geboren in Tilburg, hebben hier een eigen boom. Veel bezoek zal de boom niet krijgen, want het gebied is zo drassig als wat.

De eerste woningen van Tilburg doemen op. Heel even zijn we de route kwijt, maar m.b.v. de gps houden we globaal de richting aan en na enig moment zitten we weer op de route. Nadat we het kanaal zijn overgestoken en de route van vanochtend hebben gekruisd, komen we uiteindelijk rond 16.50 uur aan bij de finish.

Met de tip aan de vereniging om op de website aan te geven in welke richting globaal de route op een wandeldag de wandelaars voert, verdwijn ik richting thuis; ik heb het weer even gehad. Als zout op de wond lees ik op Facebook dat Waalwijk weinig tot geen Drunense Duinen heeft gehad: grrrrrrrrrrrrrrrrrrrr !

Nu zou men kunnen denken, dat het een inktzwarte dag is geweest. Neen, de verzorging tijdens de tocht met de “smulkar” en de medewandelaars maakten heel veel goed, waarvoor dank.