Datum:	23 t/m 26 september 2015
	Naam:	Walk 4 Veterans
	Organisator:	Hulp voor Helden – stg KPPR
	Plaats:	Weesp – Werkendam
	Aantal km’s:	ong. 140
	Duur ±:	4 dagen
	Google Earth	GDB-file (Garmin)	GPX-file	Foto’s

“Hallo Bernard, jij bent zo’n wandelfanaat. Is dat niet iets voor jou, de Walk 4 Veterans? Lekker vier dagen wandelen en gelijk wat geld bijeenbrengen voor de opleiding van een hulphond?”

Zo werd door Jan Venekamp de steen geworpen in de waterplas die me drie dagen heeft achtervolgd in deze sponsortocht. In vier dagen het Hollandse  Waterliniepad aflopen, in totaal zo’n 140 km. In die 140 km vele mensen uit het veteranenwereldje gezien, getroffen, gesproken en mee gewandeld. Helaas zijn de namen niet blijven plakken.

Dag 1, 23 september 2015

Etappe 1 & 2, van Weesp naar Nederhorst den Berg

Rond 06.00 uur gaat de wekker. Ik wil i.i.g. op tijd aan de start zijn. De wagen wordt bij de finish weggezet en met een shuttlebusje gaan we naar aan het station in Weesp, de eerste startlocatie. Daar staan inmiddels al diverse lopers te wachten voor de eerste etappe, waaronder medegenisten Marcel van den Broek en André Odenkirchen. De start wordt iets uitgesteld want het wachten is op 150 leerlingen van het ROC Friese Poort uit Emmeloord.

Nadat ook zij vriendelijk doch dringend zijn toegesproken, gaat het wandelpeloton iets voor 09.30 uur op pad: het ROC voorop, gevolgd door ongeveer 30 niet-georganiseerden.

Na een uurtje, we hebben dan net 5 km heel rustig gelopen, is er een rust. De leerlingen vallen neer in de berm, voor mij komt deze rust wel erg vroeg. Na een korte pauze met water en een appel, ga ik alleen verder. Ik heb vanmiddag nog een etappe weg te werken.

De route loopt langs het Naardermeer, waarbij ergens halverwege een filmploeg de wandelaars staat op te wachten. Onder een schitterende hemel is het hier echt genieten. Een tweede rust op 10 km is al in opbouw als ik daar aankom. In het zonnetje smaakt de boterham en de appel prima.

Van hieruit gaat het naar Naarden-Vesting, waar de vestingwallen helemaal worden gevolgd. Ik ken alleen de duistere zijde van Naarden tijdens de Kennedy mars van Hilversum en ik geniet dan ook van de bouwerken en vergezichtjes rondom deze vesting. Vandaag krijg ik te maken met de bekende fabel van de schildpad en de haas. De Invictus wandelgroep presteerde het verschillende keren om mij ergens op de route op te wachten met een brede grijns op hun gezicht. Mooi om te zien wat voor hen ‘brotherhood’ betekent.

Bij het station Naarden-Bussum is het einde van de 1e etappe, tevens het begin van de tweede etappe. Tot mijn verbazing zijn de niet-georganiseerde lopers al aanwezig. Ik doe dus iets niet goed !! De wandelploeg voor de tweede etappe maakt al aanstalten om te vertrekken. Na een kleine lunch – het inmiddels 13.00 uur – ga ik ook op stap.

De zuidrand van het Naardermeer trakteert de wandelaar op een smal houten pad met kippengaas. De bodem is zo drassig dat – mocht je naast de planken stappen – je tot diep over je enkels in de modder zakt. Het had iets weg van koorddansen, maar dan zonder koord.

De lucht werd inmiddels donkerder en voorspelde niets goed. Na ongeveer 25 km, bij Fort Uitermeer, krijg ik gezelschap van een dame. Zij was door Jos Brouwer meegenomen en wilde nog wel een stuk meelopen tot de 1e finish. We waren nog geen 10 meter op weg, of daar brak een stevige regenbui los. Ingepakt in plastic en poncho gingen we op weg naar een prachtig gebied, gelegen tussen de Ankeveensche Plassen en de Spiegel en Blijkpolderplas.

Halverwege hebben we, zittend op een bankje, genoten van het einde van de regen en het optrekken van de mistflarden over het water. Wat mij verbaasde was dat op dit hele stuk naar de finish geen enkele prullenbak was te vinden. Dus liep ik tot het eind met een leeg colablikje te jojo-en. Hopelijk doen andere wandelaars dat ook.

Om 16.50 uur wordt de finish bereikt. De shuttlebus met een drietal wandelaars staat al op ons te wachten. Nu nog even terug naar Naarden om vervolgens zo’n 2 uur in diverse files te staan, alvorens thuis aan tafel te kunnen. Rond acht uur plof ik gedoucht en wel voor de tv om nog snel te zien dat het weer voor morgen ook niet veel goeds gaat brengen.

Dag 2, 24 september 2015.

Etappe 3 & 4, van Nederhorst den Berg naar Utrecht Voordorp

De shuttlebus haalt mij op bij Fort Blauwkapel. In Maarssen, het eindpunt van de eerste etappe, stappen nog drie wandelaars en een hond in. In Nederhorst den Berg worden we rond 09.00 uur gelost. Vanmorgen heb ik geluk. Mijn medewandelaars hebben er een mooie gang in. Met een tempo van zo’n 6 km/u loopt het heerlijk weg.

Delen van de route komen vrijwel overeen met de Kennedy mars van Hilversum; Vreeland, Nieuwersluis, Breukelen. Er is afgesproken dat op de Kerkbrink in Breukelen een rustpost is op een van de terrasjes. Daar staat dan ook de shuttlebus weer gereed. Een deel van het lunchpakket wordt weggewerkt, naast een heerlijke kop koffie. Een groepje dames spring hier in op de route.

Bij vertrek van de Kerkbrink begint het weer zachtjes te regenen. Buiten Breukelen gaan we even de fout in. De gps geeft aan: Linksaf! Helaas is daar een levensgroot hek met prikkeldraad waar we niet omheen kunnen. Gelukkig kunnen we, als we 200 meter teruglopen, via een smal bruggetje alsnog onze gps-route vervolgen.

Het te volgen bospad wordt steeds mooier, maar ook smaller en modderiger en eindigt voor een sloot. Aan de andere kant van de sloot is een asfaltweg die we kunnen bereiken door een stukje langs de sloot op te lopen naar een bruggetje. Wel is de begroeiing dusdanig hoog en nat, dat broek en schoenen sompen van het water. Dus blijven we nu maar op de asfaltweg lopen naar Fort Tienhoven.

De dames zijn we inmiddels kwijt. Vanaf Tienhoven verlaten we weer het asfalt en lopen nu langs een sloot, met alle gevolgen van dien: weer drijfnatte schoenen en broek. Na 2 km hebben we weer harde grond onder de voeten. Langs de oever van de Vecht lopen we met een boog om de ‘stadskern’ van Maarssen naar de finish van etappe 3. Ik neem hier afscheid van mijn medewandelaars en ga alleen verder met etappe 4.

Bij Maarsseveen wordt het asfalt weer ingeleverd voor modder. Het – volgens de kaart – aanwezige pad is totaal vernield door een overijverige tractor, die de sloten aan het uitbaggeren is. Na het passeren van een mooie lange houten brug, is er gelukkig weer asfalt. Op zeker moment moet ik, volgens de gedownloade route een smal paadje in. Gezien de ervaringen van de afgelopen 2 dagen was dit heel gewoon. Edoch, het paadje werd smaller en smaller, de begroeiing dichter en hoger. Het gevecht met braamstruiken en brandnetels werd heftiger, totdat ik bij een vervallen keet aankwam. Hier hield het op. Er was geen doorkomen aan. Er zat niets anders op dan me een weg terug te worstelen en via een andere weg weer op de route te komen.

Het rondje om Slot Zuylen heb ik gelaten voor wat het is, om zodoende de verloren tijd wat in te halen. Via de buitenwijken van Utrecht gaat het richting Noorderpark maar gezien het weer en de vochtigheidsgraad van de bodem laat ik het park voor wat het is. Ik bezie nog het Fort Gagel en ga via het Gagelbos nog op zoek naar Fort Ruigenhoek en arriveer uiteindelijk via het recreatiegebied Ruigenhoek aan op mijn tweede eindbestemming: Fort Blauwkapel. Het is 16.00 uur, een mooie tijd om op tijd thuis te komen. Hopelijk nu zonder files.

Dag 3, 25 september 2015.

Etappe 6 & 7, van Nieuwegein Plettenburg naar Asperen

Aan de overzijde van Culemborg is de opstapplaats voor de shuttle. De auto op de parkeerplaats van de jachthaven en te voet en met het veer naar de overkant. Jos, de marsl(ei)/(ij)der staat al te wachten. Nadat alle aangemelde wandelaars present zijn – o.m. twee collega-oon met uitzendervaring – gaat het naar Nieuwegein, de derde startplaats.

Via Fort Jutphaas kronkelen we door Nieuwegein naar het Amsterdam-Rijnkanaal. Als we ongeveer 4 km weg zijn, begint het weer zachtjes te regenen. De poncho’s en regenjassen komen WEER tevoorschijn. En alsof dat nog niet genoeg is, de route verlaat het asfalt en voert ons langs slootkanten en modderpaden waar het gras hoog en nat is. Over de schoenen zal ik maar zwijgen. Via een pad langs het inundatiekanaal, leuk aangekleed met diverse ‘natte’ foto’s, komen we uit in fort Werk aan de Korte Uitweg. Hier worden we door de ‘penningmeester’ getrakteerd op een zeer complete kop koffie. Het is er goed toeven na de natte somppartij buiten.

Helaas komt ook aan deze feestvreugde een eind en gaat het gezelschap verder richting Culemborg, de finish van etappe 6. We passeren Fort Honsdijk aan de oevers van de Lek en op de dijk wordt een mooi en stevig tempo gelopen. Daardoor ‘vergeten’ we op enig moment om rechtsaf te slaan naar de oevers van de Lek. Gelukkig kan dit enige tijd later worden rechtgezet, maar dan wel ten koste van een drijfnat modderpad, kapotgelopen door loslopende koeien. Via deze uiterwaard wordt het veerpont naar Culemborg bereikt. Tijdens de overvaart is het een mooie gelegenheid om te lunchen. In de jachthaven is het eindpunt, aangegeven door de shuttlebus van W4V. Ik neem hier afscheid van mijn ochtendwandelaars en ga beginnen met etappe 7.

Heb ik in etappe 6 de noordelijke uiterwaard gehad, nu volgt ik zijn zuidelijke evenknie. Gelukkig sluit het modderpad al snel aan op de hooggelegen geasfalteerde dijkweg. Dit wandelt een stuk prettiger. Bij fort Werk aan het Spoel – wie heeft toch in godsnaam al die namen van die forten bedacht – gaat de route weer de

uiterwaarden in. Ik heb het even gehad en zie kans om de lus naar fort Everdingen te omzeilen. Nadien zal blijken dat ik voor deze afsnijding gestraft zal worden.

Na 250 meter zit ik weer op de route. Via een mooi breed pad loop ik door de weilanden en geniet van een mooi middagzonnetje.  Na een kaartstudie ga ik op enig moment linksaf een lang, sompig modderpad in, in de veronderstelling dat dit de route is. Na zo’n 300 meter ligt een prachtige wei voor me, afgesloten door een hek en voorzien van schrikdraad. Vreemd. Terug? De aanwezige koeien kijken verdwaasd mijn richting uit. “Hij zal toch niet …..?”

Na een klauterpartij en een sprong sta ik in de wei. Dat gaat erg eenvoudig. Ik volg de sloot en stoot pardoes tegen een schrikdraad die de wei in tweeën splitst. Hier geen hek op op te klimmen. Dan maar op de militaire manier: dekken, rollen, opstaan. De volgende hindernis is weer een hek met schrikdraad. Nu is de draad zo gespannen dat klauteren over het hek geen optie is, gezien de opsodemieter die ik krijg.

Via de slootkant, waarbij het water in mijn schoenen loopt, is uiteindelijk ook deze hindernis te nemen. Deze exercitie herhaalt zich 4 keer, voordat ik de asfaltweg heb bereikt. Uitgeput van deze ‘gevechtsbaan’ neem ik een kleine pauze en kijk op mijn gps waarom die route zo loopt. Zo loopt de route dus niet! Rechtdoor had ik moeten gaan, dan had daar een mooi asfaltfietspad gelegen. Grrrrrr.

Bij de A2 aangekomen passeer ik de kazemat Diefdijk met vlak daarbij in de buurt een doorgezaagde kazemat. Indrukwekkend is de hoeveelheid beton in zo’n ding. Via een mooi natuurgebied met vele mooie vlinders en haviken, maar met enkel een vergezicht op een blauwe lucht, wordt de Diefdijk bereikt. Hier wordt het bekend terrein: de 40km-route van de Bloesemtocht. Via het fietspad Acquoyseweg kom ik uiteindelijk bij de spoorweg uit. Mij resten nog 2,5 km, maar de shuttlebus is me al tegemoet gekomen en met een goed gevoel laat ik me inladen. De koek is even op. Morgen is nog een dag.

Dag 4, 26 september 2015.

Etappe 8 & 9, van Asperen naar Werkendam

Vandaag al vroeg uit de veren. Zo’n 40 km staat op het dagmenu. In Gorinchem staat de shuttle om 06.30 uur de wandelaars al op te wachten. De afsluiting van deze 4-daagse is ook in Gorinchem. Maar eerst moeten we terug naar Fort Asperen. Om 07.10 uur gaan we op pad: twee veteranen, twee dames en ondergetekende. De weerberichten hebben beloofd dat het een mooie dag gaat worden. Eerst zien, ….

Na nog geen kilometer gaat het weer de bush in. Het is een echt ‘kruipdoor-sluipdoor’ pad, met als resultaat weer drijfnatte schoenen en broek, maar met een mooi uitzicht op de opkomende zon boven een waterplas met de nodige flarden mist. Zo af en toe wordt de rust verstoord door luide knallen van jagende lokalen. Gelukkig is er geen enkele veteraan die dekking zoekt.

Ergens halverwege de route heeft de ‘reisleider’ een rustpunt ingericht. Een ideale plek vindt hij, mooi geasfalteerd. Een eind verderop stond dan wel een houten picknickbank, maar daar was de grond ‘een beetje nat’. “Nou Jos, loop maar eens mee, dan weet je dat wij als wandelaars al heel snel tevreden zouden zijn geweest.” Een prachtige plek was het.

Door het dorp Vuren bereiken we de Waaldijk, waarna het via het asfalt een snelle trip richting Gorinchem wordt. Hier worden we overmand door de verbaasde uitgelopen bevolking van het stadje. Ik wist niet dat de Walk4Veterans hier zo bekend was. Achteraf blijkt dat in de watersportstad een boten- en camperbeurs aan de gang is. Aan de kade is de finish van etappe 8. Hier zijn al vele lopers voor de laatste etappe aanwezig. Hier staat ook een tent met Pr-materiaal van de W4V. Mijn drankvoorraad wordt op peil gebracht en nadat de laatste wandelaars gereed zijn, gaan we met z’n allen de boot op.

De bootreis naar Woudrichem is een mooie gelegenheid om mijn lunchpakket soldaat te maken. Zittend geniet eenieder van het uitzicht op de Waal. Aangekomen in Woudrichem moet het wandelpeloton van zo’n 25-30 man/vrouw nog even de pas inhouden. Een pasgetrouwd stel, zittend op motoren gelijk de Soldaat van Oranje, verspert de toegangspoort voor een serie bruidsfoto’s. Da’s weer eens iets anders dan loslopende hekrunderen op een dijk.

Bij het verlaten van de Merwededijk – we zouden wel eens teveel asfalt krijgen – vertelt de gps iets anders dan de geelrode bordjes in het veld. Maar met gezond verstand en richtingsgevoel gaan we allen de goede richting uit. Voorbij de Uitwijkse Molen gaan de snelle wandelaars de fout in. Ikzelf hang achteraan en zie op de gps dat wij, de achterhoede, het Waterliniepad nog kunnen blijven volgen. Zo komen we diverse bunkers tegen.

Nabij Fort Altena komt de hele groep weer redelijk op zichtafstand bij elkaar. In Fort Bakkerskil is het goed toeven. In een lekker middagzonnetje gebruik ik – bij gebrek aan een Palmpje – een Radler. Lekker, maar toch …… De tocht voert verder langs slootkanten en bossen. Gelukkig is door het mooie weer de vochtigheid van het gras flink gedaald. Een laatste verzorgingspost in gelegen aan de Draepkilweg. Hier komt alles tezamen om de laatste 6 km af te leggen.

Het einde is in zicht. Na vier dagen heb ik het wel gezien. Diverse natte pakken en een flinke blaar hebben mijn verwachting waargemaakt. Maar och, één blaar …… De laatste 1,5 km gaat het wandelpeloton onder de tonen van heel bekende songs door een doedelzakspeler naar de veerstoep in Werkendam. Na enkele dankwoorden aan

de groep Invictus en de doedelzakspeler en een check of eenieder bij de officiële sluiting van deze week kan komen, gaat het terug naar Gorinchem, Spijksedijk 54, het thuis van de veteranenvereniging Dorstige-Types..

Daar worden we opgewacht door mensen van de organisatie Hulphond Nederland. Onder het genot van koffie/fris kon worden nagepraat over de tocht, gevolgd door een heerlijke kop soep en belegde broodjes. Na 4 dagen bruin brood met pindakaas, een heerlijke afwisseling. Door alle wandelaars en sponsoren werd voorlopig zo’n € 5.500,00 bijeengebracht. Mijn sponsoren hebben zo’n € 650,00 bijeengebracht, waarvoor mijn persoonlijke dank. Mij werd gevraagd of ik, als enige loper van alle vier de dagen, de check wilde overhandigen aan Monique Egbers van Hulphond Nederland. Tja, daar sta je dan, .. voor de eeuwigheid vastgelegd op je ‘crocks’.

Voor mij, als niet-veteraan, is de wereld van de veteraan na deze dagen pas echt opengegaan. Oké, nog steeds vanaf de zijlijn, maar toch …. Voor mij was het een mooie kans om door mijn hobby iets te kunnen doen voor de veteraan i.p.v. enkel digitaal te roepen: “Respect”.

Deze vraag kon ik verwachten. “Loop je volgend jaar weer mee?” Ziedaar, mijn grootste uitdaging voor 2016. Hoe krijg ik al die Facebook-vrienden, oud-collega-genisten, familie, vrienden en kennissen in mijn Outlookadressenbestand zover dat ze in 2016 weer gaan doneren. Bij vorige sponsoracties kreeg ik al van familie te horen dat ik maar snel een andere hobby moest gaan zoeken, want deze kostte hen alleen maar geld. We zien wel. September 2016 is nog ver weg.

Tenslotte, ik dank de organisatie – en Jos in bijzonder – en mijn medewandelaars voor vier prachtige dagen voor een schitterend landschap. Het was mij zeker de moeite waard.

Alvast een tip voor volgend jaar: probeer Heijmans Wegenbouw uit Den Bosch als sponsor te krijgen en laat hem dan meteen die modderpaden asfalteren.  LOL