De Laatste Nacht

	Datum:	20 op 21 juni 2015
	Naam:	Nacht van Gulpen
	Organisator:	Nacht van Gulpen
	Plaats:	Gulpen
	Aantal km’s:	70
	Duur ±:	15 uur
	Google Earth	GDB-file (Garmin)	GPX-file	Foto’s

Een jaar geleden was de Nacht van Gulpen uitgedraaid op een fiasco. Hoe ik ook probeerde het peloton bij te blijven, in een mum van tijd liep ik weer helemaal achteraan. De omgevingstemperatuur was warm en vochtig, klef en drukkend. Na 22 km heb ik toen de strijd gestaakt: “Wat doe ik hier nog? Leuk is anders!”

De pré-start

Dit jaar zou en moest ik revanche nemen. Vol goede moed en voorbereid op de nodige regenbuien, toog ik zaterdag richting Gulpen. Vóór de start het gebruikelijke ritueel: auto wegzetten bij het Sophianum (grote binnenrust), naar de administratie het startbewijs ophalen, rondkijken voor bekenden – dit jaar helemaal niemand – en wachten op de pré-start rond 22.00 uur.
Ik had het gevoel dat het dit jaar minder druk was. Het peloton was bij de pré-start – een kleine verplaatsing van het startlokaal naar de officiële start op het marktplein – magertjes. Maar mogelijk dat op de markt nog enkele cafébezoekende wandelaars zullen inspringen.
Na enkele speeches van bobo’s en het Limburgs Volkslied waarvan totaal niets te horen was omdat we naast een café stonden met de boxen op 120% of zoiets, kwam het peloton op gang na een niet te horen startschot.
Het weer was prima en voor de nacht waren geen regenbuien voorspeld. In de eerste lus zaten geen echt grote heuvels/bergen/molshopen. Op de eerste fruitpost in Banholt kregen we …….yes, fruit in de vorm van een banaan en een doorgesneden sinaasappel een in plastic zakje. Handig om mee te nemen.
De eerste grote buitenrust was bij de kerk in Gronsveld. Een prima post met een grote keuze aan drank, broodjes kaas/vlees/krenten. Hier begon het heel even te spatten, maar na 2.763 druppels was dit weer voorbij.
Na een verplichte rust van – voor mij- een half uur, gaat het nu met een langzame klim naar Cadier en Keer, langs de mergelgroeve bij ‘t Rooth en door naar Scheulder waar de tweede fruitpost is. Na ook hier een banaan te hebben weggewerkt, gaat het via een lange afdaling terug naar Gulpen.

De buren op de parkeerplaats

Hier bij de grote binnenrust heb ik een uur rust om te eten en wat kleding te wisselen. Ik heb alles in de auto liggen en in ieder geval ruim plek om te zitten. In het Sophianum is het nu behoorlijk druk en warm.
Bij de start om 06.15 uur voor de tweede lus is inmiddels het daglicht teruggekeerd.In deze lus zit o.m. de bekende Fromberg met steile en heeeeel steile momenten. Hier is de ziekenauto weer die brommend en grommend mij volgt. Het gaat al met al een stuk minder vlot. Zo langzamerhand begin ik te snappen waarom het vorig niet ging en dat het nu ook de nodige moeite kost.
Tot voor twee jaar kwam ik geregeld nog in het zuiden op familiebezoek en pikte daar dan soms een wandeltochtje mee. Zo kon je een beetje wennen aan het klimmen en dalen. De afgelopen twee jaar is dit niet meer gebeurd met als resultaat een geflopte Nacht en een moeilijke Heuvellandvierdaagse in 2014. Voor deze tochten is enige voorbereiding van belang, in ieder geval voor mij.
In de buitenwijken van Simpelveld is de laatste grote buitenrust. Hier krijg ik uiteindelijk een half uur; het merendeel van het peloton zit hier al enige tijd. Vlak voordat we weer gelost worden begint het zachtjes te regenen. Via Bosschenhuizen en Trintelen wordt Eys bereikt.

De “bus”

Het café tegenover de kerk – waar zou het anders moeten liggen – is open en ik maak dankbaar gebruik van een schoon toilet. Na het verlaten van het café is niemand meer te zien. Op de kruising wordt ik door een vriendelijke de verkeerde kant opgestuurd en het duurt even voordat ik dat in de gaten heb.
Na een grondige kaartstudie, terug naar de kruising en daar de juiste richting in. Het idee dat ik de bezemwagen weldra wel weer in zicht zou krijgen, bleek ijdele hoop. In Wahlwiller stond de verzorgingscolonne nog uit te rusten van het uitdelen van waterflesjes. Verbaasd werd de vraag gesteld of ik meeliep met de Nacht van Gulpen? Na mijn verklaring kreeg ik het aanbod om me met een auto naar de staart van het peloton te laten brengen. Dat heb ik pertinent geweigerd: we gingen voor alles of niets, …….. al was het wel een aanlokkelijk aanbod.
Het was inmiddels flink gaan regenen toen ik om 12.00 uur terug was bij het Sophianum en had enkel 15 minuten om te rusten. Zittend in de auto met het gekletter op het dak, sloeg de vertwijfeling toe. Wel doorgaan, niet doorgaan. Een bekende kreet schoot door mijn hoofd: “Opgeven is geen optie!”. Voor mij moeten die laatste 10 km toch geen probleem zijn? Er zijn toch mensen met meer veel meer problemen!
Rond 12.30 uur stap ik dus op met een voor mij goede reden. De regen komt met bakken omlaag, maar dat deert me niet meer. Nat ben ik toch al. Nog vóór de grote klim naar Crapoel verdwijnen de wolken en de regen en laat de zon zich zien van zijn beste kant. De laatste kilometers worden soepel weggewerkt. De laatste klim: de Gulpenerberg. Niet naar boven kijkend verdwijnen meters asfalt onder mij door. Oude kreten van de Amstel-Gold wielerklassieker zijn nog lichtjes te zien. Eindelijk, de top wordt bereikt. Vriendelijk handgeklap van de nog aanwezige toeschouwers op de top geven aan dat ik boven ben.

Ontvangst door het EHBO-personeel

Wat nog rest is de afdaling naar het marktplein, maar ook die wordt zonder kleerscheuren gedaan. Ik ben nog niet de laatste en kan zo dus zonder toeters en bellen de finishlijn passeren. In de toeristenkerk afmelden en op zoek naar een masseur. Daar zijn er genoeg van en dus laat ik mijn kuiten eens stevig verwennen, alvorens ik huiswaarts keer.
Met weemoed neem ik afscheid van de Nacht van Gulpen, maar ik heb in ieder geval revanche kunnen nemen op 2014, al heeft het ook dit jaar de nodige moeite gekost. Ik moet eerlijk zijn, voor deze tocht heb ik meer voorbereiding nodig in het klimmen en dalen.
Mijn dank gaat uit naar de hele organisatie, de vrijwilligers, de ‘Heaven’s Angels’ – de motorrijders die alle kruispunten dicht gooiden, de EHBO, de masseurs en natuurlijk de vereniging. Ik heb al met al een mooie tocht beleefd, maar ik zal er bij de 40e versie niet meer bijzijn. Na 8 keer vind ik het welletjes. Houdoe!