80 van de Langstraat 2013

	Datum:	14 en 15 september 2013
	Naam:	80 van de Langstraat
	Organisator:	stg 80 van de Langstraat
	Plaats:	Waalwijk
	Aantal km’s:	80
	Duur ±:	19 uur en 45 minuten
	Google Earth	Garmin-file	GPX-file	Foto’s

De start, zo dichtbij en toch veraf!

Iets over 18.00 uur vertrek ik van huis om in ‘mijn  achtertuin’ de Kennedymars in Waalwijk – aka de 80 van de Langstraat – te gaan lopen. Langs de kant van de route wemelt het weer van de partytenten en hier en daar is men nog bezig om stellages langs/over de weg te bouwen. Er schijnt “hier  een feestje” te zijn/komen.

Op de parkeerplaats, waar nog ruimte genoeg is, ontmoet ik Fons die zijn Blauwe bolide aan het bepakken is. Met twee nieuwe achterbandjes gaat hij de uitdaging aan. Samen trekken we op naar de kraam op het Unnaplein, waarbij ik met bewondering toekijk hoe Fons met z’n fiets sierlijk door de menigte manoeuvreert en allerlei obstakels weet te vermijden. Op het Unnaplein  neem ik mijn startnummer, de loopchip en een label voor m’n koffertje in ontvangst.

Op het terras zitten inmiddels PeterC en Kenneth en druppelsgewijs komen ook Dirkie, Eelco, Carola, Marc en Bahkos met de groep Ineke (ben de overige namen kwijt) aanzitten. Rond 19.45 uur begint de speaker de aanwezigen op te warmen voor de aankomende start van de rolstoelers en lopers, wat voor ons betekent dat we ons dienen te verplaatsen naar het Unnaplein om daar de eerste scanmat te trotseren. Je zult deze eerste mat maar missen !!

Achter de kerk wordt contact gelegd met Ronald, Erik en Wil maar het zal bij deze ene keer blijven. Na de start verdwijnen deze heren, om niet meer terug te komen op mijn netvlies. Ik zit dan opgescheept met schijnbaar twee “echte Brabanders”. Zij tonen dezelfde lichamelijke afwijking als de meeste Brabanders: de linker- c.q. rechterhand vergroeid met een flesje met onduidelijke inhoud. Als coach/BOB aan mij de taak om dit zootje ongeregeld op tijd over de finish te krijgen.

Het geluk is in de eerste ronde aan mijn zijde. Nog weinig partytenten langs de kant die het tempo drukken. Maar na terugkeer in Wolluk is er geen houden meer aan. De een na de andere toeschouwer laat zich vermurwen om een flesje bier “voor het goede doel” af te staan.

De route door Drunen en Vlijmen laat ik de teugels vieren en ga op zoek naar diverse bekenden die langs de route staan: het is tenslotte een thuiswedstrijd. Op de eerste grote rust in de sporthal in Vlijmen komt alles weer samen. Na een korte pauze gaat de groep op mijn fluitsignaal weer op pad. Langs de route vele houtvuren en partytenten, al of niet alcoholvrij. Ik zal dan ook niet alle stops gaan behandelen, zoals is afgesproken onder het credo: ”Wat in de Langstraat is gebeurd, moet in de Langstraat blijven.” (Pfffffff….. dat scheelt weer 5 A4-kantjes met tekst.)

Spookslot “De Hoeven”

Via het Spookslot van het buurtschap De Hoeven komen we uiteindelijk aan op de tweede grote rust in de Overlaat. Daar heeft men speciaal voor ons het podium vrijgehouden en al doende hebben we een mooi gezicht op alle lopers in ruste. Daar de weersverwachting erg positief luidde, werd hier besloten om de hoge waterdichte wandelschoenen te verwisselen voor de lage ‘bordeelsluipers’. Hier ook wordt het team versterkt met Carola, die zich qua tempo wilt sparen ter voorbereiding op de KM in Haaksbergen aanstaand weekend. Dan zit ze bij ons goed. Hier werd ook een korte repetitie gehouden door het GGG met behulp van een Pringles-Music box en de instrumentale begeleiding van de tonen van het overbekende “You’ll never walk alone”. Luidkeels werd door eenieder het lied als dank aan de vrijwilligers ten gehore gebracht.

Wat nu volgt is het lange eind naar Waspik via het voormalige Halve Zolenlijntje, waarbij nog niet kon worden vastgesteld hoeveel halve zolen dit lijntje zullen passeren. Het was er in ieder geval donker, maar gelukkig werd de route door een geheel nieuwe wijk gevoerd, dat voor mij helemaal nieuw was en wat afwisseling bracht. Drie jaar geleden liepen we nog over het oude spoorlijntje.

In Waspik zat de hele zaal behoorlijk vol en was het zoeken naar een plaatsje. Links en rechts diverse bekenden gezien, die het zo te zien allemaal goed ging. Rob Keetlaer, die als vrijwillige vertegenwoordiger van de esperato-wereld de hele tocht met de esperanto-vlag meeliep, meldde zich ook aan tafel. Na enige tijd kwam iemand vragen of we nog door gingen of dat we gestopt waren?

Als door een wesp gestoken werd alles ingepakt en met een aubade van ons ‘nummer voor de vrijwilliger’ werd afscheid genomen van Waspik. Het was inmiddels licht geworden en met een zonnetje op onze snoek was het een plezier om te wandelen. Al waren en mensen die achterom naar de lucht keken en terstond niet blij werden. “Nooit achterom kijken; da’s voorbij!” was mijn advies. De route missen was helemaal niet mogelijk: links

Jammer !!!

en rechts in het gras en in heggen en op auto’s stonden/lagen de resten verpakkingsmateriaal van wat eerst een overheerlijke delicatesse was. Jammer, een gemiste kans om nog ‘iets’ te doen voor een beter milieu waarin we kunnen wandelen.

De een na de andere verzorgingspost werd aangedaan en afsluitend getrakteerd op een aubade. Het was soms nodig om de aanwezige geluidsinstallatie to zwijgen te brengen, maar daartoe was men graag bereid. Daar het voedsel voer was voor een discussie, moest een extra post worden ingelast, te weten partycentrum ’t Maoske. Hier werden de magen en voeten weer tot rust gebracht. Niet-rustig werden de officials van de 80 in de bezemwagen. Nadat de laatste loper was gepasseerd, voor bekenden Henk, stopte de bezemwagen/pijlophalers en werd weer de vraag gesteld of we waren gestopt en of hij de pijlen verder kon ophalen?

Gelukkig had hij snel in de gaten dat dat niet de bedoeling kon zijn. Neen, wij gingen zeker door en ja, de pijlen moest hij wel laten hangen! Tenslotte hebben we tot 16.00 uur betaald. Snel was hij overtuigd dat we de finish wel zouden halen, als we maar niet “de laatsten” wilden zijn. “Geen probleem, wij ook niet!”

Via de controlepost Tennispark Verhoeven, die we in als in een wervelwind passeerden, begon het lange betonnen fietspad richting Loon op Zand: gewoon verstand op nul en blik op oneindig! In Loon aangekomen, werden de lopers omgeleid i.v.m. een zondagse markt. Ik kan me voorstellen dat het sturen van 2.500 lopers over de markt geen optie is en dus werd de omleiding uiteindelijk best wel aardig: leuke wijk met mooie huisjes en afsluitend een kort stukje natuur.

You’ll never walk alone

Door de klanken van een wereldberoemde zanger in Loon op Zand, werden we onthaald op de laatste grote rust. Op het zonnige terras werd genoten van een drankje en de muziek. Helaas was daar niet overheen te zingen, maar een oplossing zou en moest er komen. In een kleine zangpauze gevraagd of de zanger ook “ons lijflied” op zijn repertoire had? Bingo. Onder muzikale begeleiding en met zang van de volksartiest, werd door ons vieren luidkeels meegezongen. Jan, je hebt wat gemist!

Op weg naar de finish via de ‘Kets’, aka Kaatsheuvel. Ook hier perioden van bezinning tijdens de lange stukken. Gelukkig onderweg een fotomomentje van zorgverlener Thebe; ben benieuwd of ik t.z.t. korting kan krijgen bij de rollatorloop. In Kaatsheuvel, waar ik o.m. een trotse vader heb mogen aanschouwen wiens zoon de 80 met succes had volbracht (nu vader nog!),  is het voorlaatste feestmoment, de rust bij de molen. Hier verzamelt de groep zich om de laatste kilometers af te leggen. De aanwezige feestvierders zijn erg verwonderd en bezorgd om onze rustige attitude en verklaren bang te zijn dat we de finish niet meer op tijd halen. Och, zolang de bezemwagen nog niet in zicht is ………..

Plotsklaps orakelt de lokale omroeper dat “de laatste lopers” in aantocht zijn. Inderdaad, twee figuren in groene reflectievesten lopen voor de bezemwagen uit. M.a.w., tijd om op te stappen. Met één fluitsignaal zet ik de troep weer op het pad naar de victorie. Gevieren worden in een fris tempo de laatste kilometers weggewerkt. Aan het begin van de laatste twee kilometers wordt nog een korte drankpauze ingelast; we komen anders te vroeg aan!

Het ‘peloton’

Maar ook hier worden te tenslotte opgejaagd door de “laatste lopers”. Her en der worden vrijwilligers en agenten bedankt voor hun inzet. Gebak etend  en “Wolluk” dankend komt de laatste scanmat in zicht. De klok geeft 15.45 uur aan; 10 minuten te vroeg! Maar ja, we kunnen toch slecht na de “laatste lopers” binnenkomen. Een poging om met z’n vieren gelijktijdig de mat te passeren, mislukt. Mijn drie kompanen waren zo vermoeid, dat ik een fractie eerder de mat raakte. Tja, de jeugd ….

De ‘catwalk’ was weer een belevenis apart. Aan het eind stonden PeterC en Kenneth ons op te wachten.  Zo, de Langstraat zit er weer op. Na twee jaar afwezigheid, blij om er weer bij te zijn. Eelco, Dirkie en Carola, dank voor jullie steun en gezelligheid. Het was het zeker allemaal waard; houdoe!