Dekenale wandeltocht – Nieuwkuijk

	Datum:	23 maart 2013
	Naam:	Dekenale Wandeltocht (Vastenactie)
	Organisator:	wg Wereldkerk Engelen
	Plaats:	Nieuwkuijk (Vliedberg)
	Aantal km’s:	40 (+1)
	Duur ±:	8 uur
	Google Earth	Garmin-file	GPX-file	Foto’s

Mijn startbureau

Zaterdag 23 maart. Volgens het weerbericht wordt het een ijskoude dag met daar bovenop een stevige wind uit het oosten. Edoch, de dekenale wandeltocht staat in de planning en erger dan twee weken geleden (één regenbui van 06.30 uur tot 19.00 uur) kan het niet worden. We gaan er dus voor. Bijkomend voordeel van deze tocht is, dat mijn startbureau zo’n 250 meter van huis is. Dus geen auto, geen fiets maar wandelend naar de start.

De tocht gaat van kerk naar kerk, in totaal zo’n tien stuks. De ‘officiële’ start is in Nieuwkuijk, ik start bij de eerste kerk op de Vliedberg. Hier is men nog druk bezig met alles te organiseren, maar toch worden de enkele lopers die hier starten vlot geholpen. Iets voor 08.00 uur gaan we op pad. Het is nog erg rustig op straat. Onder de eerste tunnel, ook bekend van de 80 van de Langstraat, giert een ijskoude wind dwars door alles heen. Dat kan nog fraai worden.

Een waterig zonnetje kruipt langzaam omhoog als de kerk in Haarsteeg wordt bereikt. Hier staat de koffie al klaar en dus nemen we het ervan. Nadat ook een speculaasje is verorberd, ga an we op weg naar Vlijmen. Na wat ‘kruip door, sluip door’ door de wijk – tenslotte ben ik hier redelijk bekend – wordt de tweede post bereikt. Bij binnenkomst wordt er al gelijk een appel toegestoken en ook de warme koffie valt goed.

Het Engeltje

Vanaf hier zal het ‘wat frisser’ worden; we verlaten de bebouwing die beschutting geeft tegen de poolwind. En och, eigenlijk valt het best wel mee, zolang je maar stevig blijft doorlopen. Bij het Engelenmeer passeren we een klein monumentje met de tekst: “Hier werd jij naamloos achtergelaten; In de hemel mag jij nu wonen als een engeltje. Engeltje van het Engelenmeer.” Dit zet je weer aan het denken, hoe zoiets kan gebeuren. Hopelijk heeft de moeder hulp.

Het dorp Engelen wordt bereikt. Hier is de rust bij wijze van uitzondering in een schoolgebouw. Het krentenbrood en de koffie staan hier de lopers op te wachten. Na een korte, noodzakelijke stop gaat het verder richting Bokhoven. De route gaat door de kastelenbuurt. Diverse woonbunkers, verspreid in het landschap, geven soms een mooi beeld. Het doet me denken aan de serie van Ivanhoe vroeger op de tv met prachtige kasteelgebouwen.

In Bokhoven is een kleine rust in een steenkoude garage. Ik krijg haast medelijden met de vrijwilligers, die hier dienst hebben. Na de ontvangst van de noodzakelijke stempel, gaat het door naar Hedikhuizen; maar wel via een fietspad boven op de dijk. De wind heeft nu vrij spel terwijl de weg geregeld wordt onderbroken door wildroosters. Helaas, er is geen wild te bespeuren; die staan allemaal lekker in de warme stal. Een ploegende boer geeft wat afleiding in dit koude landschap.

In Hedikhuizen is de geplande rustlocatie helemaal verlaten. Een berichtje op een boom stuurt de lopers van de 40 km 250 meter de verkeerde kant uit. De dames van de rust zagen het niet zitten om in de geplande lokaliteit te gaan zitten, daar de verwarming defect was. Daarom werd de rustpost verlegd naar de warme keuken van een van de dames; een prima oplossing.

Nat, natter, …..

Ondanks dat het erg gezellig was, werd de route toch weer snel opgepakt, op weg naar Herpt. Hier werd, naast de stempel, een toffee uitgedeeld. Van hieruit is het nog een klein stuk naar Heusden-Vesting, waar vorig jaar uitgebreid werd geluncht op een terrasje. Het terrasje was er wel, maar totaal verlaten. In de rust zelve, werden de meegevoerde boterhammen – uiteraard met pindakaas – verorberd, samen met een weer een kop koffie.

De weg naar Elshout is erg lang en vrijwel recht met enkele gevaarlijke stukjes. De wind staat nu zowat op kop en door er een stevig tempo in te houden blijven we op temperatuur. De beloning in de rust is dan ook erg welkom; een beker warme tomatensoep wordt mij aangereikt. Gelukkig is het restant van de route redelijk beschermd door huizen en bomen. Het ergste hebben we gehad.

Via bekende paden in Drunen wordt de laatste rustpost bereikt. Voor het merendeel van de lopers is dit het eindstation; ik moet nog zo’n 3 km. Het ziet er naar uit dat ik de wandeling binnen de 8 uur ga halen. Bij mijn startbureau is men blij dat er weer een loper binnen is. Gezien het aantal oorkonden dat op tafel ligt te wachten op de rechtmatige eigenaars, ben ik zeker niet de laatste. Met een op naam gestelde oorkonde en een stuk peperkoek voor de ‘lange’ thuisreis van 7 minuten verdwijn ik richting huis; beter gezegd, een warme douche.

Helaas moet de douche nog even wachten. Bij thuiskomst merkte ik dat ik vergeten was mijn wandelboekje af te laten stempelen. Geen nood. Snel op de fiets naar de finish. Daar bleek dat de persoon van de dekenale stempel, al was opgestapt. Geen stempel! Volgend jaar twee vragen. Dus niet echt.

De officiële finish was niet ver weg en een stukje fietsen was goed voor de spiertjes. Dus na globaal 5 km fietsen was ik weer thuis, met de gewraakte stempel. Je hebt tenslotte niet voor niets de hele dag de kou getrotseerd. Onder de douche blijft een voldaan gevoel over; het was uiteindelijk de moeite waard. Alle vrijwilligers, van harte bedankt. Jullie hebben het waarschijnlijk kouder gehad dan de lopers.