20e Nachtmars Zuid- Westhoek

	Datum:	10 op 11 maart 2012
	Naam:	Nachtmars Zuid-Westhoek
	Organisator:	o.m. De Wandelende Krabben
	Plaats:	Steenbergen
	Aantal km’s:	80
	Duur ±:	18 uur
	Google Earth	Garmin-file	GPX-file	Foto’s

De Zuid-Westhoek Nachtmars heeft naast de 110 (,100) en 50 km ook een 80 km wandeling, waar ook gestempeld wordt voor de Kennedywalker. Met een start om 20.00 uur een een uiterste aankomsttijd van 16.00 uur een Kennedymars in de ware betekenis van het begrip: 80 km binnen 20 uur.

Dat we op 10 maart al om 19.30 uur vertrekken door de hoge testosteronspiegel bij de ‘hazen’, is dan mooi meegenomen voor een wandelaar als de schrijver: een extra half uurtje om te wandelen en te genieten voor hetzelfde geld.

De weersverwachting is goed. Op de heenweg schijnt de laaghangende zon storend in mijn gezicht. In Roosendaal aangekomen, staat een luxe personenwagen op me te wachten. Met nog 3 mede-wandelaars worden we naar de start in Steenbergen gebracht voor het luttele bedrag van 2,5 euro.

Ruim een uur voor de start zijn we geboekt en hebben we betaald. Nu nog wachten op het startschot. Marcel is ook hier aan de start van de 80 maar gaat voor de 100 110 maar dan anders !! Aan hetzelfde tafeltje zit een jonge dame, die feilloos mijn voornaam weet: oeps, als dat maar goed gaat. Nadien blijkt dat het Angelique is van ‘de buren’, die geregeld op het W4W-forum leest. Vandaar.

Rond 19.30 uur gaat het wandelpeloton van start, uiteraard de ‘hazen’ voorop. Daar zal ik verder geen last meer van hebben. Al vrij snel kom ik aan de haven en maakt een foto van de in lamplicht badende kerk met toren. En dat ik niet de enige ben, die daar wel een shot aan wilt wagen is duidelijk. Marcel, uitgerust met een fototoestel is ook gepakt door het mooie zicht.

Na deze fotosessie gaan we gezamenlijk verder op pad. Onderweg worden vele lichte en zware onderwerpen besproken en zo wordt onbewust al heel snel de eerste rust bereikt. Na inlevering van de eerste van de vele bonnen voor iets lekkers die we bij alle rusten krijgen toegestoken en we genoteerd zijn als zijnde gepasseerd, gaan we op weg naar Oud-Vossemeer.

Onderweg wordt nog even de betrouwbaarheid gecontroleerd van mijn opmerking over mijn gps-route: “Ik heb geen papieren route nodig, want die staat in mijn gps.” Op een splitsing gaat Marcel, bewust of onbewust linksaf, waarna ik a.d.h.v. de gps hem moet corrigeren omdat de route hier toch echt rechtsaf gaat. Met een geheimzinnige glimlach op zijn gezicht, volgt Marcel mij richting de volgende rust.

In Oud-Vossemeer gaat Marcel uiteindelijk zijn eigen ‘snel-‘ weg, terwijl ikzelf nog even blijf genieten van de bolus. Ik krijg nu de tijd om in mijn eigen tempo richting Halsteren te gaan. Onderweg wordt ik ingehaald door de ‘hazen’ van de 100 110 km, maar het idee om aan te haken komt niet in mij op.

De lange rechte weg naar Halsteren met zijn brede fietspad is naar mijn gevoel erg snel genomen en redelijk fris kom ik in de kantine aan, waar op dat moment – in competitieverband – driftig met darts wordt gesmeten. Ieder zijn hobby!

Na een prima kop warme chocomel met een dot slagroom, stap ik weer op. Nu volgt een stukje route waar ikzelf niet weg van ben. Bergen op Zoom zal best wel mooi zijn maar bij nacht is het minder geslaagd. Stoeptegels willen geregeld vlak voor mijn voeten omhoog komen; althans zo lijk het.

Rust 4 is ook de gelegenheid om de weekendtas te raadplegen, maar dat laat ik maar even voor de volgende grote binnenrust met ontbijt in Hoogerheide. Op weg naar rust 5 is er een klein moment dat ik het gevoel heb in Zuid-Limburg te wandelen. Zowaar een relatief ‘steile’ afdaling zit in de route, maar al gauw wordt dit gevoel weer verjaagd door de strakke rechte polderwegen.

Bij aankomst in rust 5 bij Woensdrecht kan ik nog net LDW voorblijven. Hij heeft mij dus weer bijgehaald. Chapeau! Weldra komen ook Appie en Jannie binnen, gevolgd door meerdere 100 110 km-lopers.

Van post 5 naar 6 is redelijk taai: rechte lange wegen met een hel verlicht fabriekscomplex van BASF aan de horizon dat maar niet dichterbij wilt komen. In Aanwas, vlak voor de rust aldaar, komt Angelique mij tegemoet. Door de onduidelijke routebeschrijving kon ze de rust niet vinden.

Samen gaan we naar de betreffende boerderij. Even ben ik bang dat de rust is verplaatst. Op de plek van vorig jaar is niets te zien. Gelukkig zitten de verzorgers iets verderop in een dichte schuur met voldoende zitplaatsen. Hier laten we ons weer verwennen met wat boterhammen en iets te drinken.

Samen gaan we voort richting de grote rust met ontbijt. Inmiddels is het licht geworden en dat noopt mij tot het maken van een enkele foto. Daarnaast moet ik iets achterlaten in de natuur en zodoende loopt Angelique verder uit. Die dame loopt de tocht wel uit, geen probleem! Dus loop ik alleen maar zeker niet eenzaam naar de ontbijtlocatie. Daar tref ik Rob aan, die het besluit heeft genomen om te stoppen. Ook dat kost de nodige moeite. Rob, een volgende keer beter.

Na een luxe ontbijt van een biljarttafel die dit jaar in ieder geval beter gevuld is dan een jaar geleden en een kleine omkleedshow mijnerzijds voor de nog aanwezige lopers en verzorgers, begin ik fris en fruitig aan de laatste ronde. Ik heb al snel in de gaten, dat ik een kapitale fout heb gemaakt bij het inpakken van mijn rugzak: ik heb de zonnebrand vergeten. Wat een prachtig weer. De rest van de dag blijft het zonnetje vrolijk aan het firmament.

Na het verlaten van Hoogerheide passeren we het militaire complex Woensdrecht. Gezien de graffiti op het hekwerk, is dat niet onbekend bij diverse lieden. Inmiddels is te merken dat de bevolking wakker is geworden en dat het een vrije dag is. Hordes wielrenners en mountainbikers schieten links en rechts over bos- en fietspaden. Velen laten al vroeg horen dat ze er aan komen, een enkeling rijdt je de plooien uit je broek.

In de Wouwse Plantage is de voorlaatste rust in een prima restaurant van de camping, en ………. ze hebben Palm. Samen met een kop tomatensoep wordt de interne mens verzorgt. Diverse bezoekers kijken je met blikken van ongeloof aan als je verteld dat je met een wandeltocht van80 kmbezig bent. “En waar heb je vannacht geslapen?” is vaak de vraag, waarna in stilte de mededeling komt dat ik eigenlijk knettergek ben. Och, ik ben dus niet alleen.

In Nispen, de laatste rust, is het erg rustig. Ik zit waarschijnlijk tussen de middenmoot en de achterhoede. Na een frisdrankje en een appeltje ga ik de laatste km’s van deze tocht wegzetten. Ooit toen ik met Carola hier liep, duurde het gruwelijk lang, voordat de finish in zicht kwam. Vandaag ging het behoorlijk snel, dankzij een helgekleurd hesje dat ver voor mij liep. Ik nam mij voor, de wandelaar in het hesje vòòr de finish bij te halen. Bij het binnenlopen van het sportpark werd dit verwezenlijkt.

De ‘buurvrouw’ – Angelique – was al binnen en zat op het terras te genieten van de rust en de zon. Bij het afmelden kwam de standaard oorkonde weer, samen met een mini-kladblokje met pen. Ze weten hier altijd wel wat ludieks te vinden. Een medaille met evt. een cijfer zou ik ook niet afslaan.

Het was dit jaar eigenlijk een makkie. Ik heb lekker gelopen (vaak met mijn muziek op), de verzorging was weer als vanouds goed en …. het weer hadden ze dit jaar heel goed in de hand. M.a.w., ik heb genoten. Alle mensen, organisatie en vrijwilligers, bedankt. Houdoe!