Winterserie – Geldermalsen

	Datum:	4 februari 2012
	Naam:	De 36e Winterserie
	Organisator:	cwsv Prinses Marijke
	Plaats:	Geldermalsen
	Aantal km’s:	40
	Duur ±:	8,5
	Google Earth	Garmin-file	GPX-file	Foto’s

(De treinen deden het niet, de vliegvelden deden het niet, de weg was glad en mij gps had ook kuren. Zo koud was het! )

Vrijdagavond laat beslist voor zaterdag: Geldermalsen. Zondag zou niets worden i.v.m. een ritje Limburg. Deze keus had niet beter uit kunnen vallen.
‘s Ochtends vroeg opgestaan met de gedachte om rond 07.30 uur te starten. De voorruit zat goed dicht met vastgevroren mist. Niet alleen de ruit, ook de natuur zat helemaal onder. Het leek wel een sprookjeslandschap. De weg naar Geldermalsen bleek goed te berijden en in no-time was ik bij het startbureau, waar bleek dat pas gestart zou worden om 08.30 uur. Foutje van mijn kant; verkeerd gelezen. Ik had in ieder geval ruim de tijd voor een bakje koffie. Ook Erik, aka Rumi, meldde zich voor een tochtje van 40 km.

Na een woordje van de voorzitter, werden de ‘duiven’ gelost en met een routebeschrijving in de hand gingen Erik en ik op weg. Het was in een woord schitterend. Bomen en struiken, helemaal verdwenen onder aangevroren ijskristallen, die op hun beurt flonkerden in de stralen van de opkomende zon.
Door al het fotograferen wat ik op zo’n prachtige dag niet kan laten, verdween Erik alras achter de einder. Enkel bij de eerste rustpost zouden we elkaar nog even zien. De eerste post was gelukkig in een grote loods, waardoor het voor de vrijwilligers te doen was, ook dankzij meegebrachte terraskachels. Mensen, bedankt voor jullie verzorging.

Na de rust ging het verder door het sprookjeslandschap. Een van de mooiste beelden op mijn netvlies was een grote eenzame boom, van top tot teen beladen met ijskristallen. Heel indrukwekkend. Mijn petje ging ook af voor de mannen, die als verkeersregelaar op de route aanwezig waren. Stevig ingepakt loodste zij de wandelaar voorbij gevaarlijke kruispunten.

De tocht voerde ons langs kasteel Neerijnen, waar nu het gemeentehuis is zat. Een mooi onderkomen met een mooie bevroren slotgracht. Verder door het dorpje Neerijnen naar, waarschijnlijk, de winterdijk. Via een trappetje werden we boven op de dijk verrast met een magnifiek uitzicht over de rivier de Rijn met zijn uiterwaarden met op de achtergrond de Martinus Nijhoffbrug.
Door de ‘bossen’ van Neerijnen werd kasteel Waardenburg en zijn molen genaderd. Ook hier een prachtig gezicht. In Waardenburg was een binnenrust, waar genoten werd van een lekkere kop warme chocomel met slagroom.

Inmiddels had ik wel gemerkt (en ik niet alleen!!) dat het soms goed glad kon zijn. Een enkele keer ging ik dan ook, geheel onvrijwillig, door de knieën. Edoch, had ik in de laatste decembertocht naar Banneux mijn sneeuwijzers niet nodig, nu kwamen deze spikes goed van pas. Na de rust werden deze ondergebonden voor een meer veilige voltooiing van de tocht.

Vanaf hier was er een lus voor de 40km-lopers. Afgezien van de witte vergezichten, was deze lus niet echt schokkend. Gedachten aan de ZtotZ-tocht kwamen bij me op; lange rechte wegen. Wel was het een genot om op de spikes te wandelen. Geen wegslippende afzet meer, altijd ‘vaste grond’ onder de voetjes.
In deze lus maakten enkel de poldermolen van Waardenburg en een majestueuze treurwilg in ‘wit’ indruk. Via een lang fietspad, waar Rinda met mij de laatste kilometer naar de rust wegzette, werd uiteindelijk de binnenrust in Waardenburg weer gehaald.
In het erg rustige lokaal werd weer een kop chocomel met de bekende slagroom weggewerkt, waarna de terugtocht naar Geldermalsen werd aanvaard. Als een snelle hinde verdween Rinda in haar eigen tempo al snel uit het zicht.

Ook nu waren lange polderwegen troef. Door de zon was ook de betoverende witte kristallenmantel op veel plaatsen verdwenen, waardoor het bijna een ‘gewone’ wandeltocht werd. In Meteren liep ik straal voorbij de binnenrust. Maar daar mijn inwendige natuur zich liet voelen, moest ik wel terug. Hier bleek dat ik uiteindelijk ‘weer’ de laatste was; men was de zaak al aan het ‘kuisen’.
In Geldermalsen raakte ik ook nog even het spoor kwijt. Zou men al aan het pijlenopruimen zijn?? Gelukkig kwam de weg me bekend voor. Vanochtend had ik hier ook al gelopen. Enfin, de finish werd in goede gezondheid gehaald.

In het clublokaal waren enkel nog leden van de organisatie actief. Met een stempeltje en ‘een appeltje voor de dorst’ werd de terugreis naar Vlijmen aanvaard. Het was een tocht om nooit te vergeten. Zelden zie je de natuur in deze wintertooi.
Zondagochtend op weg naar Limburg waren alle bomen en struiken ontdaan van hun ‘kristaljas’. De keus om op zaterdag te gaan lopen, was dus nog niet zo slecht.